ملکه گدایان

ی دیالوگ بود تو فیلم ملکه گدایان ..

نونهالی میگه: 

ب زودی همه کسایی ک بهشون دل بسی تو سخت ترین لحظات حساس ترین نقطه زندگیت تنهات می زارن میرن وقتی بهشون نیاز داری نیستن.. جا خالی میدن از دم....

 

حالا می تونم درک کنم .. شاید سنم کم باشه اما هیچ وقت روزگار نمیگه این کوچیکه بزار کمتر ناراحتش کنم اون بزرگه بیشتر عذاب و اذیتش بدم ... اتفاقا ماجرا برعکسه!!

اگه ب ادما نگی ازشون دلخوری میگن چرا احساساتت با من صادقانه نیست بهم بگو حلشش می کنیم و از ی طرفی هم وقتی بهشون میگی میگن:

اصلا من میرم تا حالم کنارت بد تر از این نشه!!

وقتی بهشون نیاز داری تو رو پاس کاری می کنن.. وقتی از صمیم قلبت می خوای یکی باشه باهاش حرف بزنی دنیا میشه روزگاری صحرایی ک حتی ی قطره بارون هم ب زور می باره !!

من اگاهم ب این موضوع ک هر ادمی ی درس توی زندگی مون هست اما هضم کردن ی سری از درسا در گرو از دست دادن قلبته ... تو روح و روانتو محبتتو برای ی ادم می زاری ... در اصل دوست داشتن بقیه یعنی همونقدر خودمون رو دوست داریم ... 

تو همه فیلم هایی ک می دیدم و می بینم دارن یاد میدن ب هیچ کس جز خودت تکیه نکن

حتی ی روز هم سایه ادمی اون رو در روز های بارانی تنها می زاره ادما ک جای خودشون!

 

فقط این حوالی داریم با بغضی زندگی می کنیم ک داره مارو خفه می کنه جان مون رو می گیره و در آخر همه مون یا ملگه گدایان سنگدلی میشیم خالی از محبت یا گدایی میشیم تهی و فقیر بازم خالی از محبت..

 

ولی نباید رسمش این می بود .. نباید ادمی ک اظهار محبت می کنه بره... 

از این به بعد تو زندگی هیچ ادمی نرو اگه نمی تونی بمونی ... اگه قراره تنهاش بزاری اگه قراره ولش کنی اگه قراره نباشی جایی نرو .. اینجوری ادما دیر تر و کمتر کشته میشن..

 

مرگ ک همیشه خون و خونریزی نبوده! همی ک شادی رو از ی ادم بگیری ب بدترین شکل ممکن کشتیش

 

بماند..